Ach, Jezus. Daar loop je Els. En geen spat veranderd. Niet zo gek, want op je veertigste droeg je al het lichaam van een zestiger. Met je nog altijd grijs gekrulde korte coupe en verbeten blik, loop je in een stevige pas naar de balie van de klantenservice. Ik houd me intussen gedeisd achter de koffiezetapparaten, want door jou worden gezien is wel het laatste wat ik wil.
Mijn God, wat had ik de pest aan je. Aan dat eeuwige klagen en je overal mee bemoeien. Wat kon jou het nou schelen dat kinderen in jouw klas zoetigheid trakteerden? Zag je na een half uur daarover doorzeuren nu echt niet dat het genoeg was? Dat het buiten al begon te schemeren en je zesentwintig collega’s na een lange vergadering naar huis wilden?
Wacht even, ik schuif op naar de babyfoons. Dan kan ik je beter zien en horen. Wat doe je? O, je haalt een mobieltje uit je broekzak, wijst erop en zegt dat het scherm bijna niet te lezen is. De medewerker bekijkt het toestel van alle kanten, zegt: ‘Eén moment alstublieft’ en haalt zijn chef erbij. Intussen wapper jij al met het garantiebewijs. Zoals je vroeger ook deed met de cao, die vast onder je kussen lag.
‘Het ligt misschien aan uw bril’, hoor ik de chef zeggen. Je kijkt verbaasd, doet je bril af en geeft ‘m aan de man die er met samengeknepen ogen naar kijkt. Dan knikt hij en zegt: ‘Dacht ik al, een Nikon. We komen het vaker tegen dat dit merk problemen geeft bij het schermlezen’. Hij geeft je je bril terug en zegt: ‘Kunnen we helaas niets mee. Even naar uw opticien gaan’.
Hij denkt vast dat de kous daarmee af is, maar dan kent hij jou nog niet Els. Als jij je zin niet krijgt, kom je met zwaarder geschut. Hoor maar: je dreigt naar zijn manager te gaan, zegt dat deze winkel leugens verkoopt en speelt op de man door te zeggen dat hij er onverzorgd uitziet. Ik werd vroeger in zo’n geval kwaad, maar de chef doet het handiger. Met zijn gezicht in de plooi zegt hij dat hij niets meer voor je kan doen, wenst je ondanks alles nog een fijne dag en gebaart naar zijn ondergeschikte. Samen verdwijnen ze het magazijn in.
Ja Els, daar sta je dan. Nee, links en rechts kijken of er misschien medestanders zijn te vinden in andere klanten heeft geen zin. Je staat daar heel alleen te zijn, net als vroeger. Telefoon in je ene hand, het garantiebewijs van Samsung in je andere. Zaak gesloten.
O shit, nu loop je mijn kant op. Snel terug naar de koffiezetapparaten. Ik draai me half om en hoor je zacht mopperend vlak langs me heen gaan. Pff, dat loopt goed af. Zal ik je opticien vast waarschuwen?
