Hoogbejaarden hebben vaak last van zwaartekracht. Mijn moeder ontdekte dat toen ze (tijdens mijn vakantie, zal je net zien) tegen het parket smakte. Ze gleed uit op het overloopje tussen haar woonkamer en keuken, waardoor ze niet meer kon opstaan. Wat te doen?
Toen moeders even voelde, besefte ze dat ze nog een slakkengang in huis had. Op die manier kon ze uiteindelijk bij de telefoon komen. Omdat ook mijn zus elders uithing, belde ze Peter. Een goede keuze, want Peter was vroeger ambulancebroeder. Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal en besloot dat het verstandig zou zijn 112 te bellen. Zo gezegd, zo gebeld.
De verwachte hulp moet mijn moeder extra kracht hebben gegeven, want het lukte haar met een variant op de Von Münchhausen manoeuvre (jezelf aan je haren uit het moeras kunnen trekken) om zich op het bankje naast de telefoon te hijsen Maar ze kreeg niet veel tijd om bij te komen, omdat bij gebrek aan een touwtje uit de brievenbus de voordeur werd ingebeukt. Twee politieagenten kwamen naar binnen (‘zulke aardige jongens’) en vroegen hoe het met haar ging.
Nadat ook het ambulancepersoneel moeders had nagekeken en vriendin Tanja voor een retourtje ziekenhuis was gecharterd, bleek dat er weinig aan het handje was. In ieder geval geen gebroken heup. Wel moest haar rechterarm een tijdje in een mitellaband worden gedragen om de pijn in de schouder te verlichten. En de blauwe plekken die zouden ontstaan, zouden vanzelf weer verdwijnen.
Niet veel later werd ook geregeld dat de woningbouwvereniging zou zorgen voor een nieuwe deur. Ik concludeerde dan ook dat sprake was van een meevaller. Een woordgrap die ik helaas aan mijn moeder moest uitleggen. Voor mij een (kleine, maar toch) tegenvaller.
