Sinds kort vliegen er bij ons dode muizen over tafel. Het gaat hier niet om een muizenplaag, noch om een nieuw oosters gerecht of een alternatieve manier van sjoelen. Wel om een nieuwe vorm van communiceren, die door mijn dochter is bedacht. Het is een bijzonder kind.
Wil je begrijpen wat dode muizen en kletsen met mijn dochter met elkaar te maken hebben, weet dan dat katten die buiten zijn soms een prooi mee naar huis nemen. Dat kan een dode muis zijn, maar evenzogoed een vogel, of in extreme gevallen de chihuahua van de buren. Het punt is dat je er niet op zit te wachten, zeker niet als het lijk ook nog eens is opengereten.
Ook goed om te weten is dat mijn dochter een prachtmens is met autisme. Dit betekent dat ze soms wekenlang helemaal in de ban kan zijn van een bepaald onderwerp. Zo’n ‘hyperfixatie’ of ‘hyperfocus’, heeft er intussen toe geleid dat ze zo’n beetje alles weet over zeehonden, de Amerikaans Revolutie en popmuziek uit Zuid-Korea (K-pop).
De gesprekken over het Zeehondencentrum Pieterburen, George Washington, of Hal Lo, Wi Fi, of hoe ze ook mogen heten, liepen tot nu toe niet bepaald soepel. Dit betekende dat gedeelde vreugde minder dan de helft van dubbele vreugde was.
Maar dochterlief bedacht een oplossing. Als je hart ergens vol van is, maar dat van de ander niet, zeg je eerst dat je een dode muis gaat delen. Op die manier is de luisteraar voorbereid en laat je als spreker op een komische manier zien dat je met de ander rekening houdt.
De dode muismethode heeft niet alleen tot gevolg dat de luisteraar zich minder richt op de muis, maar ook dat hij of zij meer aandacht heeft voor de vreugde van de spreker. Ze geeft ruimte en het resultaat is een spreek-luister-winsituatie. Dus deelt onze schat dat de Zuid-Koreaanse rapper Taeyong zijn nieuwe album ‘Shalala’ uitbracht, dan zijn we blij voor haar en dat is genoeg. (Het album beluisteren is godzijdank niet nodig.)
Maar het gaat nog verder. Het wonderlijke is namelijk dat ik sinds kort uit eigen beweging mijn dochter en eega naar dode muizen vraag. Het is dus vermakelijk geworden en een praktijkvoorbeeld van wat autisme-expert Martine Delfos zo treffend verwoordt in Psychologie Magazine: ‘Zonder je kind was je niet de mens geworden die je nu bent.’ Dank je wel, lief kind.
