Nu het nieuwe jaar met één been uit bed is gestapt en de berichten in de media over vuurwerk uitdoven, denk ik terug aan oud- en nieuw. Niet omdat ik per ongeluk de champagne van mijn vrouw opdronk (wat me op een stevige vermaning kwam te staan), maar omdat onze viervoeter weer behoorlijk van de leg was.
Het beest (merk Jack Russell) is er normaal gesproken als de kippen bij om uit te gaan. Hij bereidt hij zich daarop voor, door in startblokhouding me een uur lang indringend aan te staren. Totdat het derde kerstdag is en de oorverdovende geluiden uit Polen te horen zijn. Aankijken verandert dan in wegkijken. ‘Ja, graag’ wordt ‘Nee, alsjeblieft niet’.
Het is niet zo gek dat het geweld onze stoere terriër doet veranderen in een bolletje trilharen. Een hond kan veel beter horen dan een mens en het zou me dan ook niet verbazen als hij af en toe gromt, omdat die schele in Noord-Korea weer eens een raket lanceert.
Toch is de jaarlijkse zenuwinzinking vreemd, want onze vorige hond was van hetzelfde type en ging zonder te verblikken of verblozen aan elke mortiergranaat voorbij. Dit kwam doordat ik hem als pup liet wennen, door hem op zijn eerste oudejaarsavond in mijn armen mee het balkon op te nemen. Dus zeven jaar geleden haalde ik dezelfde truc uit met Jack II, die echter een veilig heenkomen zocht onder de bank. Rara, hoe kon dit?
Tot nu toe hebben we alles gedaan om het leed zoveel mogelijk te verzachten: uitlaten tijdens etenstijd omdat er dan minder mensen op straat zijn, de bench bedekken met een kleed en zelfs rustgevende pilletjes kwamen er een keer aan te pas.
‘Wilt u pinnen?’
‘Ja, graag.’
‘Dat is dan tweeënvijftig euro vijftien.’
Het was geen probleem, ware het niet dat de bijwerkingen het beoogde resultaat ver overtroffen en onze huisvriend een kwartier na inname stond te beven alsof hij op een trilplaat stond.
Het was dan ook heerlijk dat er 2 januari al nauwelijks meer een knal was te horen. Fijn omdat de spanning langzamerhand uit het lijfje verdween. Iets wat ik aan den lijve ondervond toen ik mijn vriend onder mijn arm de trap af droeg en opeens voelde dat mijn linker lichaamshelft warm en vochtig werd. Iets te vroeg gejuicht.
