Ik woon in een dorp waar eigenlijk niets gebeurt. Dat het boerengehucht ooit is uitgebreid met bloemkool- en Vinexwijken, heeft daar niets aan veranderd. In het sufferdje is de komst van Circus Renz dan ook voorpaginanieuws. Het niets is verheven tot iets.
Toch is er wel degelijk iets aan de hand. Sinds een aantal jaren zijn er in de wijk waar ik woon opvallende verschijningen. Nee, niet die van de Maagd Maria, zoals in Lourdes. Wel van afgetrapte fietsen. Van reedwielen die ineens in het gras liggen en een paar dagen later weer verdwijnen.
Als je in de stad woont, is zulke hocus pocus waarschijnlijk dagelijks kost. Ik denk dat je niet eens merkt dat fietsen verschijnen en verdwijnen. Als rekwisieten in een toneelstuk.
Vorige week was het weer raak. Fiets nummer zoveel verscheen, dit keer op de smalle groenstrook aan de overkant van de straat. Het ros lag eerst op zijn zij, maar een onbekende die het kennelijk geen gezicht vond, zette het later rechtop tegen een boom. Een wrak waar de tand des tijds behoorlijk aan had geknabbeld, gezien de hoeveelheid roest. Waarschijnlijk lang onder water gelegen.
Het werd nog gekker toen er een dag later op het trottoir even verderop, ook een scooter verscheen. Een donkerblauwe Peugeot met gladde banden, krassen en een behuizing die met ducttape aan elkaar was geplakt. Gedegradeerd tot afdankertje.
Je denkt nu misschien dat ik me afvraag wie de daders zijn. Maar dat is niet het geval. Wel of ik me door het gebeuren teveel laat meeslepen en net als de plaatselijke krant er een nietsbetekenend iets van maak. Ik vrees van wel. De volgende keer maar doen alsof er niets is gebeurd. Nietsje minder.
PS De scooter is inmiddels verdwenen
