Ik streel de kop van mijn hond en laat de zachte flapoortjes door mijn vingers glijden. Hij ruikt naar een opa die tijdens een hittegolf al drie weken dood achter de voordeur ligt. Maar het maakt me niet uit, want hij gaat dood.
De dierenarts heeft hem net met een spuit in slaap gebracht. Ik voel het gerommel in zijn binnenste en zijn hartje dat regelmatig klopt. Zijn lijfje kan zich eindelijk ontspannen nadat het de afgelopen dagen is gegeseld. Hij slaakt een diepe zucht.
Veertien jaar geleden kozen we hem uit een nest van vijf, de Jack Russell die we Happy noemden. Hij werd deel van ons gezin. Een belangrijk deel, zo vertellen onze tranen. Maar kozen wij hem, of koos hij ons? Werden we zijn baasjes omdat hij onbewust aanvoelde dat we zijn eigenzinnige inborst zouden beschermen tegen eventuele ongelukken? Ik sluit het niet uit.
Al snel bleek dat wat onze pup in zijn kop had, ook in de rest van zijn gespierde lijfje had. Zijn gedrag bij de eerste les van de puppycursus was exemplarisch: ‘Zitten? Hoezo zitten?’ Hij rende van doel naar doel op het voetbalveld. Veel leuker. Daarna holden we regelmatig achter hem aan als hij het weer eens had geflikt het kiertje van de voordeur te benutten. Als we hem weer te pakken kregen zeiden zijn ogen: ‘Dit was fantastisch! Moeten we vaker doen’.
Na jaren deed de ouderdom zijn intrede, met gebreken als cadeau. De hort op gaan kwam steeds minder voor. Maar de koppigheid bleef, wat zich bijvoorbeeld uitte in het steeds vaker op het overloopje blijven zitten. ‘Naar binnen? Eerst een koekje.’
Het ging snel de afgelopen dagen. Onze vriend stopte met eten en dronk nauwelijks. Pillen tegen misselijkheid hielpen niet. Ik moest hem naar de overkant van de straat dragen om hem een plas te kunnen laten doen. Verzwakking door nierfalen.
De dierenarts komt weer binnen en geeft ten slotte een laatste injectie voor de laatste adem. Ik voel het schrijnen tussen mijn buik en hart en laat net als mijn vrouw en dochter de tranen de vrije loop. Het maakt ruimte in onze ziel, zodat er later ook plaats is voor vrolijke herinneringen. Aan dat grappige schepsel dat we liefhadden. Aan die heerlijke eigenwijze.
